naar TIbet

Om zes uur worden we opgehaald om naar de grens te worden gebracht. Samen met 2 Koreanen, die wij verkeerdelijk als Japanners inschatten wegens de 500 fotos op 3 uren reistijd. Het is nog een heel mooi stuk van Nepal en onderweg zien we ook de mogelijkheid voor een bungeesprong,maar die 160 meter laten we graag aan ons voorbij gaan. Wel genieten we van een lekker ontbijt op een idyllische lokatie.
Als we bijna aan de grens zijn moeten we uitstappen om een stuk te voet af te leggen. Dan moeten we ons nog even uitschrijven uit Nepal en mogen weer verder wandelen op een stuk niemandsland. Als we aan een lijn komen die China aanduidt worden onze paspoorten grondig gecontroleerd. Na wat onderling gepraat mogen we toch verder gaan. Aan het echte douanegebouw moeten wij in de wachttzone blijven. Onze Nepalese gids moet de grens overgaan en de Chinese gids terugsturen om ons te komen halen. We blijven dus netjes wachten. Maar dat wachten duurt wel erg lang. Zelfs zo lang dat de Chinese douaniers ons komen helpen met het vinden van onze gids. Zij kunnen er wel vrij rondlopen uiteraard. Een half uur later daagt hij dan toch op. Blijkt dat ze het hem ook knap lastig gemaakt hadden om ons te komen halen.
Maar goed, samen met hem laten we ons visum controleren en dat is allemaal prima in orde. Dan volgt er nog een grondige controle van onze rugzakken. Even gewoon scannen en dan alles met de hand nakijken. Elk papier moet worden gelezen en eventueel worden achtergelaten. Vooral als er iets instaat wat de Tibetanen zouden kunnen lezen over hun leider die in ballingschap leeft in India.
Na dit alles zetten wij voet aan Tibetaanse grond. .

Tibet is een autonome regio, maar wordt vooral geleid en gecontroleerd door de Chinese overheid. Het is lang een onontdekt stuk land geweest en dankt zijn bijnaam, het dak van de wereld, aan de hoogtste bergtoppen ter wereld. En zijn massief Tibetaans plateau ligt tussen de 4000 en 5000 meter boven de zeespiegel

Het ligt in het zuidwestelijke gedeelte van China. Lange tijd werden er geen westerlingen toegelaten, nu is het wel mogelijk.. al dan niet altijd even gemakkelijk..
Deze regio heeft best een tragisch verleden, en misschien ook geen rooskleurige toekomst.
In de jaren 50 is er een invasie geweest van de Chinezen en sindsdien behoort het tot de Chinese volksrepubliek.
In 1959 vluchtte hun belangrijkste leider, de Dalai Lama, naar India. Hij leeft er nog steeds in ballingschap. Sindsdien leeft de bevolking een beetje stuurloos verder..
De belangrijkste religie is het Tibetaans boedhisme.

We hebben dus een privegids en chauffeur in een net iets te grote wagen voor ons, maar dan zitten we wel lekker ruim natuurlijk. Omdat de groep geen visum heeft gekregen hopen we toch andere reizigers te zien, en aangezien iedereen dezelfde route moet volgen is het makkelijk om elkaar terug tegen te komen.

Vanaf de grens rijden we eerst over de weg des hels, ook al ligt die er volgens ons perfect bij.
De omgeving is nog erg groen, maar wel heel mooi. Tot het begint te regenen en er zich wolken beginnen te vormen. We stoppen dan voor een late lunch. We gaan ergens achter een gordijn een restaurantje binnen en worden daar naar de living geleid. Even later wordt er ons een bord noedels gebracht en wat thee. Lekker, maar toch raar om daar met ons twee te worden gedropt.
Als we terug buitenkomen is het aan het stortregenen. Met onze lichte schoenen en kledij worden we kletsnat. Gelukkig is het maar een halfuur verder rijden tot Nyalam. Daar blijkt dat het guesthouse volboekt is. Uiteindelijk krijgen we een kamertje achterin bij de gidsen, zonder water of warmte. En we hebben het beide echt koud van de regen. We lopen dan maar een keer door de straat, maar het is zo een armtierig dorpje waar niets te zien is dat we een half uur later al op de kamer zitten alleen in de kou. Echt vrolijk worden we daar niet van..
Gelukkig brengt er een vriendelijke jongen ons een thermos met kokend water. Zo kan ik mijn voeten wat opwarmen en Andre valt intussen met al zijn kleren aan al in slaap..