Een bijzondere ontmoeting

Vandaag plannen we niets, gewoon een beetje in de zon liggen,lezen, internet gaan zoeken,... Vanavond vertrekken we overigens weer naar een andere stad en intussen rusten we nog wat uit. Dit is ideaal in het complex van Mr Singh, zwembadje, grasveld, banken en eten en drinken genoeg..
Terwijl ik wat was op hang komen er zich weer een paar mensen voorstellen. Even hebben we het gevoel dat het toch prettig zou zijn om eens gewoon gerust te worden gelaten. Maar uit beleefdheid gaan we ons toch maar voorstellen aan de rest van het gezelschap die daar is om te lunchen.En al voor we goed neerzitten worden er al glazen en borden bij gevraagd en lunchen we mee. Het blijkt een groepje leraars te zijn, erg interessante en leuke mensen. De sfeer is dan ook al snel open en opperbest. Met serieuse gesprekken en ertussen een fijne humor. Natuurlijk moet er na de thee ook gedanst worden, en na een demonstratietje van onze kant moeten we al snel indische popdans aanleren. Wat voor ons toch maar wat rare improvisatie is, maar het feit dat we daar allemaal samen ons staan te amuseren is toch wel speciaal..
Op de uitnodiging om naar de FareWell Party van de laatstejaarstudenten van hun school twijfelen we toch even. We moeten over een paar uren onze trein halen..Maar we zijn tenslotte hier om dit soort ontmoetingen en enkele minuten later proppen we onze droge en natte kleren in de rugzak, nemen al rennend afscheid van het personeel van Mr Singh (hij is er zelf niet) en reppen ons dan naar de auto. Daar kruipen we met ons zeven in. Dat is voor Indische normen nog best weinig overigens. Als je denkt dat een auto of riksja toch wel echt vol is, dan kan er daar gegarandeerd nog wel een paar man bij of op trouwens. Maar voor ons is het prima zo. Met leuke muziek en een uitgelaten sfeer rijden we richting school. De meisjes zijn al begonnen met speeches enzo op het podium. Als wij binnenwandelen klinkt er een luid gejuich en geklap. Wij nemen mee plaats op de eerste rij tussen de directeuren en het personeel. Niemand vraagt wie wij eigenlijk zijn...We worden af en toe het podium opgeroepen om prijzen uit te delen en dit steeds onder veel gejuich. Toch wel een heel aparte ervaring.. Als het officiele gedeelte achter de rug is zwermen de meisjes rond ons en vinden zij het een eer als wij mee willen dansen.. Gelukkig dat we al een paar pasjes geleerd hadden enkele uren ervoor;-) Dan gaan we nog mee op de officiele fotos en op de meeste gsmtoestellen en wordt het tijd om afscheid te nemen. Als we naar buiten lopen tonen de leerkrachten dat zij dit als vriendschap beschouwen want de mannen nemen Andre zijn hand en vrouwen mij. Andre vindt voelt er zich een beetje ongemakkelij bij, maar het is toch ook een beetje een eer.
Dit is zeker een heel bijzondere dag en ontmoeting geweest die we nooit gaan vergeten...