Garmarud (bergen)

We trekken door naar de Alamut bergen. Bekend voor zijn canyons, bergpieken en ruines van kastelen van de in de middeleeuwen gevreesde Assassins. (Een religieuze sekte waarvan wij nog het woord assassiner kennen)
Omdat er geen bussen rijden proberen we een gemeenschappelijke taxi te regelen. Uiteindelijk vertrekken wij met drie vanachter en met twee op de passagierszit voor een rit van meer dan 100km. Onderweg lukt het communiceren wel een beetje. En om de zo veel tijd gewoon eens de voorbijrijdende automerken noemen zodat iedereen weer mee knikt.
Na een overgeprijsd gebakken ei voor lunch wandelen we naar een van de kasteel ruines. De tocht is prettig, de ruïne matig, maar het uitzicht prachtig.
Een uurtje later halen we de rugzakken terug op. De reeds afgesproken taxiprijs vertienvoudigt ineens. Maar dat bedrag vinden we onterecht voor 20 km. Dus we beginnen te stappen. Na 5 meter mogen we al weer meerijden. Zelfs tot Teheran, maar we moeten de andere kant uit. Dus aan de splitsing gaan we te voet verder. Gelukkig worden we nog opgepikt en geraken we goed aan een klein bergdorpje bestaande uit twee straten. Al snel weet iedereen dat we er zijn. De kruidenier kan dankzij zijn vertaalboek ons aan een gids helpen en voorziet een homestay, verhuurt kamertje in zijn huis dus. Als we nog even door de straat lopen komt men ons zeggen dat een dorpeling ook Engels kent. Hij blijkt een 80jarige lieve gepensioneerde man te zijn die bijna perfect Engels spreekt. De uitnodiging voor thee bij zijn thuis slaan we niet af. Hij blijkt een man met een open geest te zijn, die het toch niet altijd makkelijk heeft in een streng islamitisch land. Hij geniet van het gezelschap, maar voor ons is het óók heel bijzonder om op een mooie avond op een berg in Iran dit soort gesprek te kunnen hebben.

Na een nacht op een plank te hebben geslapen, trekken we de bergen in. De omgeving is erg rotsachtig, maar dat heeft wel iets. Jammer genoeg is het pad intussen grotendeels geasfalteerd, en zo gemakkelijk dat we geen gids nodig hadden. Maar goed, de brave man loopt mee. Hij legt vanalles uit, maar in het Perzisch, en hij snapt niet dat wij hem niet begrijpen. Zelfs na meerdere uren niet. Tegen de middag komen we boven aan. Er ligt een piepklein dorpje in een groene omgeving. We gaan er bij iemand onze lunch opeten. En er is thee à volonté. Die onze gids op Iraanse wijze drinkt. Een klontje suiker in de mond, dan de thee op een schoteltje gieten en dat vervolgens opslurpen. Wij doen het maar gewoon.
Omdat het op 3200meter redelijk fris is,dalen we vervolgens de hele weg terug af.

Als we in de late namiddag terugkeren, worden we weer hartelijk verwelkomd in ons klein dorpje. Een dorpje, waar nog geen internet bestaat, de dagen worden gevuld met bank zitten, dat in de wintermaanden van de buitenwereld afgesloten is, en waar een 100jarige geen uitzondering is.



We hadden gisteren nog de uitnodiging gekregen van onze nieuwe vriend om terug te komen voor het avondeten. Als we nog bij het winkeltje nog sigaretjes gaan kopen om toch iets te kunnen afgeven, blijkt het hele dorp onze whereabouts te kennen. Iedereen helpt er ons aan herinneren dat we op het eten verwacht worden.
Even later zitten we weer aan de thee bij hem. De lieve man zorgt voor fruit, warm water als we willen douchen, een bed(tapijt) als we willen slapen, en kookt voor ons een lekkere maaltijd.
Het is opnieuw fijn om daar te zijn. Het is er gemoedelijk, vaak grappig, soms triest.... En toch wel heel bijzonder...