Bago

Bago bezoeken was ons B-plan, maar eigenlijk zijn we naar hier gekomen om de golden rock te bezoeken. Een rots volledig in het goud (what's in a name?), boven op een berg.
Na nog eens drie uur busrijden laten we onze rugzakken achter in het dorpje en kiezen we om de volledige tocht te voet te doen. In tegenstelling tot zo wat iedereen die een groot of volledig deel met een truck doen. Maar wie tocht tevoet in zijn leven doet krijgt extra krediet in het boeddhisme. Is mooi meegenomen, maar voor ons is het ook eens tijd om eens een stevige tocht te maken. Onderweg komen we niemand anders tegen behalve de bewoners langs het pad. Als we de weg en tijd vragen varieert het tussen "nog vijf minuten, vijf uur, of vijf mijlen". Maar ze zijn overal zo lief tegen ons.. de tocht is best pittig in de hete zon en al snel zijn zelfs onze kleren volledig nat van het zweet.
Na een paar uren stevig doorstappen beginnen de wolken zich te vormen en ja... Het water klettert uit de hemel. Wij kunnen niet veel anders doen dan doorstappen. De wind blaast de hele tijd, we zitten volledig in de wolken en ondanks de regenjassen staat het water tot in onze ondergoed.
Na een uurtje afzien komen we boven aan. Eerst langs het kantoor voor buitenlanders om ons te registreren. Als we goedgekeurd zijn lopen we verder.Als twee verzopen katten en blootvoets leggen we het heilige stuk verder in de regen af. De rots zelf zit ook in de wolken, maar andre mag er wel bij komen. Voor vrouwen is het verboden. Mannen mogen onder de rots kijken naar het haartje van boeddha dat er voor zorgt dat de rots niet van de berg valt. Hij steekt zijn hand erin, voelt wel niets,maar hij knikt bevestigend en iedereen weer tevreden...

Omdat er bijna geen volk is gaat de eerstvolgende truck pas een uur later naar beneden. Nog een uur wachten zien we niet zitten en enkele juffen en een groep kinderen die verstopt zitten in grote regenjassen nemen ons mee naar de andere truckstopplaats waar zij hun truck gereserveerd hadden. Voor ons is het moeilijker om er een te vinden. Er staan er veel, maar zonder volk vertrekken ze niet. Intussen weet iedereen dat wij daar staan en komt er een oplossing. We mogen mee met wat werkvolk. Hup, de truck inklauteren en plaatsnemen op het houten plankje. Gelukkig staan we nu even onder een afdak. De koude begint wel door te dringen. Maar we kunnen nog lachen en de lokalen vooral giechelen..
De kronkelende rit is een beetje zoals in een ritje in het pretpark. Maar dan op een hard bankje en ons vasthoudend aan de zijkant en in de wolken. Toch zijn we blij als we na aan half uur het dorp zien verschijnen.
De laatste bus terug is al vertrokken en omdat het voor ons ook genoeg is geweest nemen de er een hotelletje dat eigenlijk zelfs niet eens aan onze eisen voldoet, maar er is warm water.. Om negen uur kruipen we dan ook in onze (voor de eerste keer gebruikte) lakenzak en vallen beide meteen in slaap...


Ps:deze tocht wordt niet aangeraden tijdens het regenseizoen:-)