Isfahan

Na het ontbijt spreken we af met Afja, het nichtje van een Iraanse collega van André. Zij toont ons de highlights van de stad. Toch net iets interessanter met de begeleiding van een lokale inwoner. We lunchen in een traditioneel restaurant. Er staat vooral vlees op de kaart. De kebab en de meatballs smaken lekker, de schapenlong laten we toch maar opzij liggen. En voor André is het gedurende de hele maaltijd steeds opnieuw zoeken naar een wat comfortabele houding op het tapijt.
We horen van haar dat Amerikaanse films en muziek naar hartelust gekopieerd worden en het geen probleem is om op sites als Twitter, Facebook,.. te gaan als je maar de juiste filters gebruikt. Wij blijven zelf nog een beetje afgesloten omdat veel belgische websites zoals kranten ook niet toegankelijk zijn.

Omdat Esfahan een wat grotere stad is, kan er al iets meer.
Terwijl het tonen van een froufrou in de conservatievere steden als rebels beschouwd wordt, lopen de meisjes er hier erg modern bij. Een dotje, met de hoofddoek zo ver mogelijk naar achter daar op rusten. Gekleurde kleren en voldoende schmink.
Plastische chirurgie is ook erg in trek. Vooral met neuscorrectie worden gepronkt, zelfs nog met de pleister op.
Toch blijft het opletten. Ook al wordt je bij het niet correct dragen van de hijab wel gearresteerd, de stokslagen zijn vervangen door een schriftelijke belofte om in de toekomst nóóit meer verkeerd te doen.
Wij zien geen politie, maar blijkbaar lopen die in burger rond. Het zal wel, want we hebben nog niemand zonder hoofddoek of met blote benen gezien.
Maar eerlijk is eerlijk, er is toch geen vrijheid zoals wij ze kennen. Terwijl we s avonds op het geweldige naqsh e jahanplein voor de zoveelste keer met een Iraniër staan te praten, twijfelen we zelfs even of we niet worden afgeluisterd door iemand van de staat. Want absolute vrijheid van mening is er toch nog niet voor de Iraniër.

S Avonds drinken we een lekkere koffie in een moderne koffiebar. Dat is ook dé plaats waar de jeugd elkaar s avonds ontmoet.

De volgende dag in Esfahan gaan we op ons eigen terug wat rond. Ook al volg ik strikt gezien wel de juiste dresscode, blijkbaar toon ik nog iets teveel jeans onder al mijn lagen. Niet de moraalpolitie, maar de blikken zeggen genoeg.

Ook al zijn we geen cultuur-addicts, we kijken met bewondering naar de moskees, en de belevingen errond. Bazaars zijn er uiteraard ook voldoende. Er wordt zowel moderne als klassieke kledij verhandeld. Kruiden en noten zijn er genoeg,maar verder is er geen eten te koop. We drinken er onze eerste granaatappelsap. Een vrucht die hier voldoende groeit. Terwijl we ervan genieten, slaan we ook een uitnodiging om bij een familie op bezoek af. Jammer, maar vandaag niet genoeg tijd. We moeten nog naar onze pas ontdekte koffieshop. En spreken daarna terug af met Afja. We steken de rivier over. Niet via één van de bruggen,maar door de rivier zelf aangezien die door een dam wordt doorgezet. Dit keer maken we snel even kennis met haar ouders. Daarna bezoeken we een orthodoxe kerk. Daar staat intussen ook een vriendinnetje te wachten. Trots tonen ze de kerk,als ze toch iets niet weten, wordt iedereen erbij gehaald voor hulp. Bijhorend bezoeken we het museum over de Armeense genocide. Een zwarte bladzijde uit onze geschiedenis waar wij niet zo vaak bij stilstaan.
We begeven ons in de Armeense buurt en bezoeken er een typische bar. We drinken er saffraansap, een kruid van hier. En drankjes van rozenwater. Intussen worden er selfies bij de vleet genomen. Zoals de jeugd hier constant doet. Wij doen mee. We hangen nog wat rond op een plein, echte cafés bestaan hier niet. Alcohol is ook overal verboden. Alhoewel dat illegaal wel te vinden is hoor. Maar dat is een ver van mijn bed verhaal voor deze meisjes. Zij zijn niet alleen bijzonder beleefd en correct, maar ook intelligent en zeer onderricht. Maar verder zijn het ook gewone giechelende meisjes. We delen nog een pizza en nemen dan afscheid van een avond waarvan we allen rijker zijn geworden.