Somoto

Het land is nogal klein in vergelijking met onze andere reizen. Onze langste busrit zal misschien deze van vandaag van een viertal uren zijn.
Maar dat brengt ons dus al snel in Somoto. Een stadje op enkele kilometers van de grens met Honduras. Tot een jaar of 10 geleden kwam hier enkel maar een verdwaalde of passerende toerist langs. Toen is er echter een ontdekking gedaan van een mooie canyon (uiteraard al eerder door de lokale bevolking). Ontussen probeert men dit een beetje al trekpleister te gebruiken. Goed genoeg voor ons, en meteen een fijne kennismaking met een gezellig lay back stadje. Waar zich alles rond het superverzorgde, dieren houdende en wifi biedende, park afspeelt. En waar de jeugd zich bezighoudt met voetbal op het plein.
Opvallend is ook het steeds weerkeren van de kleuren zwart en rood. De kleuren van het sandinistische beweging. Het is in deze regio dat het verzet tegen dictators en hun amerikaanse handlangers het grootste was.

Maar de volgende dag is het dus de dag van de actie. Na een typisch ontbijtje, zijnde een maistortilla met een blokje schapenkaas, een ei, en een bordje rijst met rode bonen, vertrekken we naar de canyon. Het eerste deel doen we te paard. Wat ik zelf zeer leuk vond. Daarna gaat het zwemmend verder door de canyon. Wat er iets minder onstuimig aan toe ging als onze Europese canyonervaringen, maar wat weer heel fijn was. Blijft toch een bijzondere manier om 'door' de bergen te gaan. We wagen ons ook aan enkele 10 meter sprongen. Toch weer lekker stoer:-)

Terug in Somoto nemen we nog de bus richting Esteli om er wat natuurschoon te ontdekken.