Amboró Nationaal Park

Na een overnachting in Buena Vista, een klein dorpje waar het al snel de ronde gaat dat er 2 reizigers vertoeven, gaan we naar het Amboró Nationaal Park.
Het park is grotendeels nog onontdekt, en is een ecologisch meesterwerk van bijna een half miljoen hectare. Het is onbewoond op een kleine zone woudbewoners na en er komen voorlopig nog maar weinig toeristen..

We worden opgehaald door onze gids en vertaler (oftewel de verkoper zelf van de tour die ons pas kon overtuigen door als vertaler mee te gaan) in een oude jeep. Zonder schokdempers en op een doorgezakte achterbank rijden we dwars door het woud, zelfs door drie rivieren heen. We zetten ons tentje op aan een daarvoor voorzien huisje met zelfs een primitieve keuken. Na de lunch beginnen we door het woud te lopen. Een bos waar er geen wegen zijn, enkel wandelpaadjes, en waar de gids toch af en toe met zijn mes een stukje weg van moet vrijmaken. Omdat het intussen al lang geen regenseizoen meer is, is de natuur nu niet op zijn groenst, maar heus nog wel groen genoeg hoor. En we krijgen ook uitleg over de bomen, planten en diersoorten die in het woud leven; ook al zien wij ze niet altijd..
Andere mensen komen we er niet tegen, er zijn momenteel zo goed als geen toeristen in heel het park, maar verder leeft hier vanalles naast, van en op elkaar. Op de grote bomen groeien andere planten, mossen en schimmels. Veel planten worden gebruikt voor medische oplossingen; een boom huisvestigt zo een troep mieren, waarvan 2 beten perfect is voor het bestrijden van reuma, maar waarvan een 30tal beten dodelijk kunnen zijn. Aan die boom worden door de woudbewoners trouwens ook de misdadigers vastgebonden als straf.
We gaan slapen als de sterren mooi aan de hemel staan..

Een regenwoud bezoeken is toch wel iets heel anders dan bergen. De rivieren zijn erg mooi, maar vooral de hoeveelheid groen is indrukwekkend. En niet te vergeten de geluiden in het woud. Sommige vogels piepen normaal, maar andere lijken meer op een ijzerzaag, het openen van een computerprogramma of op een bouwvakker die naar de meisjes fluit.

Jammer genoeg komen we er ook uit op een plaats waar er illegaal bomen worden gezaagd. In heel het woud mag men niet jagen,vissen of zagen. Ook al zien we niemand in actie, omdat de gids toch een zaag hoort besluit hij om een omweg te nemen en nadien de politie te gaan inlichten.

De andere wandelingen lopen vooral door de rivieren, in het begin over de rotsen heen, maar vanaf een bepaald moment is het gewoon dwars door de rivier heen. In het koude water en tussen de vissen, kikkers, (hopelijk malariavrije) muggen en nog ontelbaar andere beestjes. Om verder te gaan moeten we alles wat niet nat mag worden achterlaten En het is wel raar om na maand van het zorgvuldig bewaren van paspoorten, kaarten en geld dit ineens zomaar op een steen achterlaten in het midden van het woud.
We benoemen deze manier van rivierwandelen tot jungle-canyoning want af en toe kunnen we zelfs een mooie sprong maken :-)

Door het water is heel leuk, maar omdat we echt van de natuur leven is het ook onze drankvoorziening, en drinken van een rivier waar we door lopen en waar de vissen lekker in rondzwemmen is toch het meest grensverleggende van de reis...