de grens

Met onze nieuwste trekkingservaring nog in ons hoofd en benen staan we om 06.00u al op om de bus naar Bolivie te nemen. Peru is heel fijn geweest, but we must keep on moving..
In het busstation kopen we een kaartje naar Copacabana, de eerste stad van onze nieuwe bestemming. We moeten echter wel overstappen in Puno, nog in Peru. We krijgen wel een bewijs voor de busrit naar Copacabana, maar geen boardingticket. Dit vinden we wel een beetje vreemd, maar als dat hier zo het systeem is..
Het belangrijkste is gewoon op tijd aan de grens te zijn want die gaat om 18.30u dicht en we hebben een reistijd van een twaalftal uren. De busrit is eigenlijk wel weer heel mooi door het verlaten landschap. Als we in Puno aankomen krijgen we echter al snel een "Hoy no mas possible" te horen. De bus is al weg en wij zijn eigenlijk opgelicht want de bussen sluiten nooit aan. Dankzij ons betalingsbewijs wordt er toch wat rondgebeld en uiteindelijk brengt er ons iemand naar een collectivio, een gedeelde taxibus. Die zou nog op tijd aan de grens kunnen geraken. Onderweg loopt het busje helemaal leeg en de chauffeur rijdt met ons nog tot aan de grens, waar we pas tegen 18.50u aankomen. Door ons geklop op de deur komt er toch nog iemand kijken en hij wil ons zelfs nog een stempel geven om het land te verlaten, maar in Bolivia geraken we toch niet meer binnen. Dan zit er niets anders op om maar in Peru te blijven. Het busje brengt ons naar het grensstadje Yunguyo waar we een slaapplaats vinden in een van de twee hostels waar alleen maar lokalen komen. Maar goed, we hebben een bed, ook al past dat maar net in de kamer.We trekken dan maar het stadje in en schuiven mee aan in een restaurantje. Uiteraard is er geen kaart, maar wel de keuze tussen een vierde of een halve kip. Via gebarentaal kunnen we dat snel uitleggen, alsook de voorkeur voor bil of borst. Het is opvallend hoe traditioneel de mensen hier gekleed gaan.Vooral de vrouwen met vele laagjes en een bolhoedje.
Na een soep en een heerlijke kip met voor de verandering goed gebakken frietjes geraken we al snel aan de praat, welja, praten?, met enkele lokalen. En we moeten al snel een tafel en de drank delen met onze nieuwe vrienden. Voor het eerst is het wel jammer om de taal niet machtig te zijn. Maar het lukt ook zo wel hoor..
Omdat we op tijd in het hotel moeten zijn lopen we erna nog eventjes rond in de stad die geen toeristen gewoon is. En eigenlijk is het heel fijn op deze manier, en is iedereen oprecht vriendelijk en warm, en wij wensen de helft van de stad nog een goeienacht...

Onvoorzien is deze extra stop zeker een meerwaarde voor ons bezoek aan Peru