Mount Huangshan

Omdat het slechte weer ons wat begint te volgen stellen we onze bergtocht een dagje uit en vullen de dag met wat rond te slenteren in het gezellige stadje, met een partijtje pool en wat lectuur..

Maar dan is het zover..
We gaan de berg op die eigenlijk elke Chinees ooit in zijn leven wil beklimmen, de Mount Huangshan. Nu ja, Chinezen zijn niet zo sportief hoor. Voor deze grote groep is er dan ook een kabellift geinstalleerd om toch ook boven te geraken. Voor de anderen zijn er twee mogelijkheden. Een pad van 7 kilometer en een pad van 15 kilometer. Beide zijn paden van trappen en meestal wordt de kortste route genomen om omhoog te gaan. Maar dat is niet ons plan..

Omdat er een schatting van 5 tot 8 uur in de boeken staat beginnen we rustig stap voor stap aan het trappengebeuren. De eerste 2 uren gaan we vrijwel non stop door. We komen wel enkele dragers tegen, maar de andere wandelaars zijn op een hand te tellen.. Het is een heel mooie weg en de berg bestaat uit speciale rotsformaties die stilletjes aan steeds mooier worden.
Op een bepaald moment wordt de berg door de nevel echt heel mooi en staan we letterlijk even stil om er echt van te genieten. Verder is het weer trappen,trappen,trappen..
Als we boven komen ter hoogte van de aankomstplaats van de kabelbaan wordt het pad afwisselend op en af, maar hier is de uitdaging vooral om een weg te banen tussen de Chinese massa. De berg wordt ook de gele berg genoemd, niet onbegrijpbaar als je deze gele volksmassa bekijkt ;-)
Na nog een uurtje stappen komen we aan in ons hostel waar we eerst nog eens goed gaan eten want de zonsondergang zit er vandaag niet in. We hebben hier gekozen voor een dorm, die niet gemengd zijn,maar de internationale bezoekers worden wel samen gelegd. Dus we delen onze kamers met enkele Chinezen, maar ook met 2 Israelische koppels. Omdat er verder niet veel meer te doen is wordt de meisjeskamer dan maar als praatcafe uitgekozen voor de rest van de avond. Erg gezellig wel.

De wekker gaat al weer om 4.00u omdat we de zonsopgang willen zien. Tegen dat iedereen klaar is vertrekken we met zaklampen de berg op. Eenmaal aangekomen zijn we uiteraard weer niet de enigen die dit briljante idee hadden, want het wemelt er al van de Chinezen. Maar we weten toch een mooi plekje te bemachtigen en wachten tot de zon opkomt..De zon laat zich niet zien helaas en daarom nemen we maar wat fotos van de wolken en keren dan terug om nog wat uurtjes in bed te kruipen. Dan nemen we terug afscheid van elkaar en gaan wij verder om het oostelijke deel boven op de berg te gaan bekijken. Dit zijn werkelijk fantastische uitzichten. Dit geven de Chinezen ook graag aan door op 3 verschillende plaatsen een bordje te plaatsen met `beste uitzichtpunt hier`.

Dan beginnen we terug af te dalen. De kortere kant is iets minder spectaculair, maar eerlijk toegegeven, op de heentocht is de lat erg hoog gelegd. We hebben onszelf een beetje uitgedaagd om in een snelle tijd beneden te zijn. En daar slagen we in.
Vanaf dat punt is er een parkbus om iedereen terug naar het vertrekpunt te brengen waar de andere bussen moeten wachten. Het is wel een afdaling over de gewone baan en wij besluiten om toch te voet te gaan.We vinden het een leuke wandeling. Op een bepaald moment moeten we toch wel aan de bushalte komen volgens de kaart. We vragen dan ook even de weg en worden verder gestuurd. Als we de weg opnieuw vragen worden we echter teruggestuurd. Dit gaat nog een paar keer door. Dan beginnen we toch iets te vaak hetzelfde punt te zien en de tijd begint te dringen . Terwijl we er wat hulpeloos staan omdat niemand weet waar de bushalte is stuurt de hemel ons toch een helpende hand via een vriendelijke Chinees die er voor zorgt dat een politieagent een bus doet stoppen die ons rechstreeks naar de juiste plaats brengt. We moeten een snel spurtje maken, maar we halen de bus nog net...

Maar we moeten eerlijk zeggen dat dit het mooiste is geweest wat de natuur in China ons heeft laten zien....