Hangzhou

Aangekomen in Huangzhou wordt het voor het eerst eens moeilijk om de juiste bus te vinden. Als dit uiteindelijk toch lukt krijgen we hulp van een meisje die ons het juiste adres in het Chinees kan noteren. Maarom de een of andere reden wil geen enkele taxi ons brengen. Dan laten we een riksja stoppen die gemaakt is voor Chinezen in te vervoeren. Op anderhalve plaats nemen wij dus onze plaats in. De rugzakken worden vakkundig met een touw achteraan vastgeknoopt en ik (H) krijg de taak om regelmatig te checken of we ze nog mee hebben.
Het regenseizoen begint stilaan en dat is vandaag goed merkbaar. Voor de rest van de avond blijven we dan ook binnen behalve om nog eens lekker Indisch te gaan eten.
Hangzhou is voornamelijk gekend voor zijn meer. Wat volgens de Chinezen de hemel op aarde is. Maar dat is toch ook wel een beetje overdreven. Om verder te gaan naar Beijing moeten we waarschijnlijk terug via deze stad dus we plannen nu maar een dagje te blijven.

Na een nachtje lekker slapen gaan we dan ook eerst ons busticket kopen voor later op de dag..
En dan beginnen we aan het rondje rond het meer.Dat is wel leuk, we zien er wandelaars, sportievelingen en zoals in elk park groepjes mensen die zingen en samen muziek maken.
Ook moeten we weer vaak mee op de foto, uiteraard altijd met onze vingers het V teken makend. Wat overigens voor Victory staat.
Bij het maken van onze eigen fotos gaat het echter mis. Na de USB stick problemen hadden we in Hong Kong maar een nieuwe SD kaart gekocht. Maar nu geeft die ineens een FATAL ERROR en alles is zwart. Dus de kans is erg groo dat we weer een deel fotos kwijt zijn :-(
Dankzij weer hulp van een local kunnen we gelukkig weer een nieuwe kopen, hopelijk van betere kwaliteit..
Uiteindelijk gaan we terug naarhet jeugdhotel om onze rugzakken op te halen. We moeten nog met de bus naar het long distance busstation. Als we terloops even vragen hoelang dat ritje duurt verschieten we beide dat het meer als een uur zal duren. Omdat we die tijd niet hebben spurten we naar buiten om een taxi tegen te houden. Weer wil geen enkele ons brengen omdat het spitstuur is en ze per kilometer worden betaald en dus niets verdienen als ze in de file staan. Zoals Peking Express deelnemers beginnen we dan alles wat rijdt te doen stoppen, maar het lukt ook niet om duidelijk te maken waar we moeten zijn...
Uiteindelijk nemen we dan maar de bus en als we aan het station komen is de andere bus uiteraard weg..
Gelukkig rijdt er later op de dag nog een andere en kunnen we nieuwe kaarten kopen tegen de helft van de prijs om toch nog die dag in Tunxi aan te komen..