yadz en Qazvin

André heeft een verkoudheid opgelopen. We houden het in de voormiddag rustig. Daarna bezoeken we de hoogtepunten van Yadz. De moskeeën lijken wel wat op elkaar, maar het blíjft toch indrukwekkend om te zien. Op een bepaald moment komen we de Chinezen (eigenlijk HongKongse) terug tegen. Met deze extraverte persoonlijkheid belanden we dan maar op een tapijt met een sapje. Het equivalent van ene gaan drinken.

Nadien komt de Chinese apotheek te hulp voor André zijn intussen opgelopen koorts. En dan maken.Wij ons klaar om de nachttrein te nemen. Wij gaan hét hoogtepunt van Iran links laten liggen en trekken naar het noorden. Persepolis staat er al zo lang, het zal er nog wel even blijven staan. Tot we misschien nog eens terugkomen. Gezien onze beperkte tijd hier verkiezen we toch nog wat natuur op te zoeken.
De nachttrein is prima. Krijgen er nog een snack en propere wegwerp-lakens. De medereiziger s in onze coupé zijn heel lief. En een tienjarig jongetje kent niet alleen alle Rode duivels, maar update ons ook over de uitslagen en kwalificaties van het Europees kampioenschap. Als we terug wakker worden gemaakt staan we in het station van Teheran.


Maar dat is maar een tussenstop. We nemen dan een gewone trein naar Qazvin. Niet alleen de check in gelijkt op die van een airport. We krijgen ook hier weer een maaltijdje en thee.
In Qasvin moeten we ons eerst gaan aanmelden bij een legerpost. Terwijl onze passen worden gecontroleerd gaat er in het kantoortje een klassieke ouderwetse draaitelefoon af. Bij het horen van het geluid lachen wij even naar elkaar. Maar ook de soldaten zelf (die elf ook met net dezelfde smartphones als ons lopen) vinden dit grappig. Uiteindelijk zitten we allen hardop te lachen met de telefoonsituatie.

Verder worden we ook weer hartelijk verwelkomd op straat. Al is dat vaak het enigste zinnetje dat ze kennen. Af en toe worden we wel aangesproken door iemand die Engels kan, dan komt steeds de vraag wat ons idee over Iran was en is. Zij beseffen ook dat ze vooral met terrorisme en oorlog geassocieerd worden. En dat is jammer voor dit mooie land.
Het stadje zelf is kleiner, weinig toerisme. Dus het staren naar ons groter. En het feit dat ik geen manteau draag, een blouse die het hele achterwerk verbergt, wordt niet als correct beschouwd.

We eten nogmaals een kip kebab, of beter brochette, en gaan dan op zoek naar internet in het mooiste hotel van de stad.