Lalibela

Omdat we met de helft van de groep naar dezelfde stad willen gaan huren we een minivan. Zo komen we op een confortabele manier aan in Lalibela.
De stad die hoofdzakelijk gekend is voor een aantal kerken die in de rotsen zijn uitgehouwen.
We logeren allen in hetzelfde hostel en trekken nog een drietal dagen samen op.
Het extreem hoge inkomgeld voor de kerken zorgen voor hoge verwachtingen. Die worden echter niet ingelost ... Het is wel knap gemaakt, maar de gevraagde prijs niet waard. Maar verder is de stad wel prettig.
Er zijn ook twee restaurants gelegen op een berg met 360graden uitzicht en echt lekker eten aangepast aan de Westerling. Ook wel eens fijn.


Omdat we er op een zaterdag zijn maken we er ook een grote markt mee. Het loopt er vol van het volk.
Er wordt wel nog meer als anders ge-hellowed, en ook om geld, pennen en schoenen gevraagd. Het wordt wel eens vervelend, maar ze proberen ook maar...
De meest gedragen schoenen zijn een soort crocs, en kledij bestaat uit lagen en doeken die als sjaal gebruikt worden of rond het hoofd gedraaid worden. Velen lopen ook met een stok (om vee te herderen). In heel het land zien we dat dit door jonge jongens gedaan wordt. De meisjes lopen overal met gele bidons van 5 of 10 liter naar de waterputten. Buiten in de grote steden is dat de enige manier om aan water te geraken. Dat gebruikt wordt voor eten en zich te wassen. De kleren precies niet vaak want die zijn echt vuil.

In Lalibela wordt ook aardig goed Engels gesproken. De jeugd krijgt vanaf een bepaalde klas dan ook alle lessen in het Engels. Algemeen Ethiopisch bestaat niet. De meest gesproken taal is het Amharic, maar daar verstaan we niet veel van..behalve goededag en ook het woord ja. Dat is geen woord maar een klank die gemaakt wordt door wat lucht op te zuigen en er een gezicht van verbazing bij te trekken. Iemand begroeten doen we door de rechterhand te geven en intussen de rechterschouders van elkaar aan te raken.


Het is er leuk, maar we moeten ook weer verder.
We doen veel moeite om de stad via bus of auto te verlaten, maar dit is zo ingewikkeld dat we een vlucht naar Addis boeken. De bombardier van Ethiopian Airlines brengt er ons in no time. Hier gaat ons groepje terug uit elkaar en gaat iedereen weer zijn eigen weg.