Yangon/Mandalay

Na een korte nacht springen we in een taxi om ons naar het busstation te rijden. De voorziene reistijd van een uur bleek maar half zoveel te zijn. Dus een uur te vroeg staan we aan het busstation waar zeer vriendelijke jongens ons met alles willen helpen. Soms is dat zelfs een beetje vreemd omdat we zo gewoon zijn om goed op te letten met te veel vriendelijkheid. Maar hier lijkt die echt gemeend te zijn.

Geheel tegen onze verwachtingen in blijkt de bus helemaal super te zijn. Een dekentje, kussentje en watertje staat er al klaar voor ons. Tijdens de tien uur durende trip stoppen we slechts een keer. Als we uitstappen krijgt iedereen nog een verfrissingsdoekje en tandenborstel in de hand geduwd. Wij vinden deze bussen prima:-)
Zeker als we ook ontdekken dat er wifi online is, ook al doet die het maar eens af en toe..
Wat trouwens wel erg aan het opkomen is. Ook al heeft op dit moment slechts tien procent van de bevolking een gsm. Dat percentage zal wel pijlsnel de hoogte ingaan want we hebben al een aantal gloednieuwe telefoonwinkels gezien en sommige restaurants en bars bieden al wifi aan.
Het is trouwens ook het eerste land waar we komen waar er nog geen roaming is. Dus onze eigen telefoons zijn wat bellen betreft volledig nutteloos hier. In de komende jaren zou er wel een licentie komen maar dat zal niet meer voor dit jaar zijn..

Op de bus komen we trouwens een amerikaans koppeltje tegen die al een hotel vastgelegd hebben.
Dus besluiten we om een taxi te delen en zo vinden wij ook meteen een kamer. Met airco en wifi, wij hebben nog altijd niets om over te klagen:-)

Opnieuw gaan we voor birmeens eten. Je besteld een curry aan de toog en alvorens je zit staan er tien sidedishes op je tafel. Vanaf dat je een bord leeg hebt staat er een nieuw voor je neus. Eten is dus eigenlijk a volonte hier. Het is niet allemaal even lekker(sommige gerechtjes wel hoor), maar ach, wij klagen niet.,,